Evlat Şiiri - Vasfi Şahin

Evlat;
Üstüme vazife değildir fakat,
Bana sorarsan şayet;
Güneşin doğuşunu görmelisin her sabah erken,
Işığını öpüp okşamalısın,
Yürüyüp gün boyu ve batmasından akşama,
Dünyanın döndüğünü kavramalısın…

Evlat;
Şunu da bilmelisindir fakat;
Yobazlar baş, başlar da yobaz olduğu zaman,
Karanlığın gölgesinde kalırsa hayat,
Yasaksa, günahsa sormak öğrenmek,
-İsteyelim ve dileyelim ki olmasın-
Gereksiz denirse eğer matematik ve sanat
İşte o zaman,
Dünyanın durduğunu anlamalısın…

Evlat;
Düşünecek ve göreceksindir mutlak,
Kibrit çöpünün yanması gibi çabuk,
Bir gülüşün donması kadar da gerçek,
Ve çok çok da kısa olduğunu hayatın…
Akıp giderken zaman içinde zaman,
Bir varmış bir yokmuşu duyacaksındır…
Sanma ki sakın, hep böyle dinç,
Ve hep böyle genç kalacaksındır…
Sınırsız değildir baharlar, yazlar..,
Saçın, sakalın beyaz ve bir gün;
Geçmişe dönüp bakacaksındır…

Evlat;
Her ne kadar doğru değilse de nasihat,
Söylenecek sözler de olacak mutlak,
Yaşam kadar da gerçektir ölüm,
Biz yaşlılar gitmeliyizdir çünkü;
Çocuklarımız yaşasın diye rahat,
Bu, şu, ya da o olsan,
Burada, şurada, orada da bulunsan,
Nasıl olursan ol ve insan kardeşlerinle sen
İnsanlar için insanca yaşamalısın…
Dünyalılığınla çocuğum; Bu mavi gezegende,
Adam gibi adam ve
Evrensel olmalısın…

2013, Kadıköy - İstanbul