Evhâm Şiiri - Ramazan İlhan

hayattan soğudum ateşler içinde
kutup karlarında üşür gibi
ölüm hırkasına büründüm
titreme bitmez şâhikalarda
devrilmek telaşından
mezâr denen çukura indim

karanlık köpeklerden sakınırcasına
kaçtım kendi gölgemden
geceden korkar gibi
iki an arasına sıkıştı ömrüm
attığım her adımdan pişman
bir günâh batağına düşer gibi

varolan birkaç iyiliğimi de
hızsız karıncalara kaptırdım
vebâllerim zapt edilmez sel kadar
nemruttun çığlığı kopar bende
gece duysam sessiz bir vızıltı
korku büyür içimde bir ur gibi
irkilirim taşa çarparsa
dalından düşen bir yaprak
me’mûl encam sanırım
kazârâ bir kuş ötse
gece vakti sûr gibi