Eve Döner İnsan Şiiri - Adem Efiloğlu

EVE DÖNER İNSAN

Hayat acıların yokuşunda,
Acımasızca devam ederken,
Fasılasız bir yolcudur insan.
Sokakların dertlerini sırtlanır durmadan.
Sokaklar ki her köşesi ayrı hezeyan.
Yüklenir tüm yarım kalanların hikâyelerini,
Kırılmış kalpleri toplayıp sokaklardan,
Çaldığı umut kapılarını bir açıp bir kapatıp,
Evinin yolunu tutar,
Eve döner insan…
/
Bazen kimse sormaz,
Hatta hiç kimse sorma,
Hüznün yürekleri yıkıp geçtiği zamanları,
Yanılgılarını, yenilgilerini, acılarını,
Usul usul öğrenir yalnız kaldığını.
Bitmeyen bekleyişlere sabır dokur bıkmadan.
Her köşe başında tazelenirken özlemler,
O kadar uzak o kadar yabancıdır dünyaya.
İnsan kendine bile yabancıyken,
Yüreğine, tutuşturur bütün hasretleri,
Evinin yolunu tutar,
Eve döner insan…
/
Derim ya;
Hayat devam ederken,
Hiçbir şey umduğu gibi değildir.
Avuçlarından kaçıp gider istedikleri,
Yakalayamaz hiçbir köşesinden
Neye bir şey söylemek istese,
Her sözcüğü boğazında düğümlenir.
Nereye ayak bassa,
Gurbet kuşları konar omuzlarına.
Gözleri buğulanır ,
Bütün yenilmişliklerini koyar ceplerine,
Evinin yolunu tutar,
Eve döner insan…
/
Arada mutluluk penceresinden doğar güneş,
İyi ki dediklerini çoğaltır bağrında.
Ve bir umudun muştusuna müjdeler kadirşinas insanları.
Hayatı güzelleştirenleri anar vefasıyla.
Gülümseyen yüzlerde görür kendini,
Bir anlık bile olsa gülümser,
Gözlerinin kalebendi.
Kalbinin sevinç naralarını kuşanır,
En güzel merhabasıyla,
Evinin yolunu tutar,
Eve döner insan…
/

Dedim ya acımasızdır dünya
Kendi çarkında dönmeye devam ederken
Senden o kadar uzakta
Ve habersizdir.
Fakat insan,
Ötelenen duygularını sahiplenir,
Yüz yıllık savaşçı olur savaşır durmadan,
Sarsılır,
Kırılır,
Yıkılır,
Yenilir,
Aldatılır,
Kandırılır,
Yine de
Evinin yolunu tutar,
Eve döner insan…

Âdem Efiloğlu
20.07. 2024