Ev Şiiri - Halil Gülşen

Çorum’da emlakçıya vererek peşin para;
Bahabey Caddesinde, yüz kırk iki numara;

Bu üç katlı müstakil, olmuştur senin evin;
Haydi durma göbek at, sevin Halil'im sevin!

Başımı sokacağım bir delik var sonunda;
Çiçek yetiştiririm belki de balkonunda;

Bugünü bekliyordum, kırk yıl geçti aradan;
Nihayet kurtuldum bak, seyyahlıktan, kiradan!

Muhteşem cephesiyle adeta mini saray;
Artık para saymak yok; ev sahibine her ay!

Yaldızlı çerçeveyle hole astım tapuyu;
Çelik zırhlı olanla, değiştirdim kapıyı!

Avlunun görkeminden gözlerim kamaşırken;
Bir fil kadar güçlüydüm eşyaları taşırken!

Komşuları çağırıp mevlit bile okuttum;
Mutluluk içindeyim, dertlerimi unuttum!

Sabah ezanı ile saatim çalıverdi;
Doyumsuz mutluluğum rüyada kalıverdi!

Hüznü bırak Halil'im, haydi gülmeye başla;
Yahu ev alınır mı bin liralık maaşla!

Halil GÜLŞEN