Eşrefoğlu Rumi’ye Şiirler 2.

bahçesi hüzündü onların...

bugün Aşk’ız, belki yarın...
başka yerdeyiz... nerdeyiz?
ne zaman kendimize perdeyiz
ne zaman değil...
ne zaman geçtik yakınından
yoğ’un ve var’ın?
günleri aşklarla kardık,
ve kaybolduk harcında
Zaman denilen duvarın

belki sonsuz birşeyler açardı
sarılıp yattığım bahar seli
sense ten sandındı seni
bir nehir, içinde midir
duran’ın ve akar’ın?
yalnızlık gittiğin yoldan gelmedi
gel gör, yollar senden ivedi
hem sayrılık hem esenlik-
ten bir güle düşmüş timarın

işte mahzun güz çelebi:
nicedir ebruli bulut erbâbı
savurdu Şam’ı Arab’ı
Yunus’ta gövertip Çalab’ı
gök ekindir aktı bende
ve bir başak olup bedende
ah, bilsen de bilmesen de
biz devşirdik hasadını
bıldır yağan buğdayların...

tarlası hüzündü onların...