Esma Özdemir Şiirleri - Şair Esma Özdemir

Tutma ellerimi, el değmiş bana
Ben, senin diktiğin fidan değilim
Aşılı gözümden düşer yemişler
Sürgün dallarımı eğme sevdiğim

Sen arifsin, benim kadrim bilensin

Elimde koca bir geyik başı
Gözümde salakların yaşı
Burnum yere sürte sürte
Felsefeye ilk adımımı attım
Bu gece...

Hayat, bir çatı
Sen ise, o çatının altında
Bir temel direk olmalısın
Dünya evinde.
Ve yaşamak, direnmektir
Unutma!

Biliyorum bir daha gelmeyeceksin
Kalbimi elinde dermeyeceksin
Gözümü yollara kervan eyledim
Sararmış yüzüme gülmeyeceksin.

Usulca soyunup girsem düşüne

Çam dallarında karlar
Öbek öbek
Saçımda aklar var.

Dökülür tane tane karlar
Dökülür önüme aklar

Sen içime düşünce
Sarılırım kaleme
Açarım beyaz kağıtları
Asılırım kelimelere

Sen içime düşünce

Gözlerim dolu taşkın
Yüzüme bakma şaşkın
Sakın bana gel deme
Aşkım başımdan aşkın!

Dünya ipek bir elek

İstanbul, Küçükçekmece'de,
kirpiklerin çitini zorlayarak
göz seçebildiğince
yürek aşırı
hüzün inceliğinde bir kar yağıyor
bu şehirde;

sen ağladın; melekler güldü o zaman
dünya sevince boğuldu
müjdesiyle varlığının...

beyaz bezlere sarıldın
yıkandın

benim de günahlarım var
sizin gibi, sizler kadar
sevaplarımdan öte…

doğmadan öldürdüğüm
bebe'lerim var gözelerimde;