Eski Zamanın Tozu Şiiri - Hüseyin Turhal

Sen, zamana karşı kazanılmış tek zafer.
Bir kütüphane ki, rafları hayalet parmak izleriyle dolu.
Geride kalanın yankısı, sessiz bir fısıltı.
Bir anı değil, anların kırık aynadaki yansıması.
Her baktığımda farklı bir köşesi parlayan,
Bazen keskin, bazen yumuşak, hep değişen.
Sen, yaşanan ile hayal edilenin kesişim noktası.
Bir film şeridi ki, bazı kareleri kayıp,
Bazılarına ise aşırı ışık vurmuş, bembeyaz.
Bir kokuyla geri gelen o yaz ikindisi,
Ya da artık konuşmayan bir sesin melodisi.
Onlar bizim sessiz tanıklarımız,
Bizimle büyüyen, bizi hem yapan hem de dağıtan.
Hafıza, kalbi geçmişe bağlayan görünmez iplerdir.
Bizi o yerde tutan, ama aynı zamanda ileri iten.
Biliyorum ki, seni yeniden kurarken,
Biraz yalan söylüyorum, biraz ekleme yapıyorum.
Çünkü sen, asla olduğu gibi kalan bir şey değilsin;
Sen, bugünden geçmişe atılan bir köprü,
Ve bu köprünün altından akan su sürekli değişir.