Kıyısına tutunmuş haliç’in
Savrulmaktayken rüzgârında
Küçük bir martı kondu yanıma
Döndürdü başını başıma
Geceyi beklemeden
Gözlerinde seni taşıdı bana
Günler
Geçmiyor, bitmiyor
Yürüyorum
Caddeler uzuyor, inceliyor
Bıçak gibi kesiyor boşluğumu
Etrafımda tanımadığım yüzler
yüreğim iki mevsimi birden yaşıyor
bir yanında fırtına
sarı yapraklar düşüyor
her biri sen
savruluyorsun rüzgarlarla
mevsim sonbahar
henüz bitmemiş bir şarkının
son notasında
tamamlanmamış şiirin
tam ortasında
gittin
henüz görmemişken
tükenmiş duyguların
akşamında
yolunu kaybetmiş
lüzumsuz bir insan gibi
asılıp kalmış
neresinde belli olmayan
dışarda sağnak bir yağmur var
adamım
şehir gözyaşlarıyla yıkanıyor gibi
hava karardı
yine akşam oluyor adamım
sen gittiğinden beri
benim adım sevgi
bir tüy kadar yumuşak
fısıltı gibi hafif
varlığım sana bağlı
dilediğince yaşarım
dudaklarında ve gözlerinde
uzaklar
kelimesiz çığlıkları gibi yüreğimin
gitmek isteyip gidemediği
sonsuzluklarda
gözlerimin menzilinin dışında
kimi zaman bir kuşun kanadında
gün bitip geceye kavuştuğunda
güneş köşesine çekilip
ay yerine yerleştiğinde
bir garip türkü başlar yüreğimde
her satırında sen
her nağmesinde ben
ne zordur sensiz geçen geceler
bilirmisin
ne zordur sensiz doğan güneşe uyanmak
sensizliğin kucağında yuvarlanmak
sana doyasıya sarılamamak
sevgiyle kucaklayamamak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!