Yağmur
Usul usul yağıyor
Penceremden ıssız sokağa
Gözlerim alışmış
Yuvarlanan
Damlaları izliyor
ölüm bazen
o asude ülkesinden çıkıp
öyle sinsi
öyle sevecen
giriyor ki aklımın
en ücra köşelerine
Şaka gibi ama öyle..Ben bir küçük kızdım bir zamanlar. Hatırlıyorum. Mutlu bir küçük kız çocuğu idim…
Çok büyük zorluklar yoktu hayatımızda. Hele maddi eksiklikler hiç yoktu. Nereden mi biliyorum? Biz çocukken maddiyat hiç konuşulmazdı. Annem, babam yanımdaydı. Anneannem, babaannem. Benden 2 yaş büyük ablam. Ve, ailemize ne zaman katıldığını hatırlamadığım, bakımını üstlendiğimiz diğer ablam. Günde üç öğün soframız kurulurdu. Aç değildik. Sabah kalktığımda giyecek bir şeylerim hep olurdu. Çıplak değildik. Evimiz gelenlerle dolup taşardı. Yalnız değildik. Bu biz zengin bir aileyiz demek ti.
Kuralları vardı ailemizin. Sabah kalkış saatleri. Her üç öğünün de yenme saatleri. Baba sofraya oturduğunda, herkesin sofrada olma kuralı vardı. Ve sofra da eksik olmamalıydı baba oturduğunda. Diyelim ki su gelmemiş. Baba gider bardağını doldurur getirir di. Sadece kendi bardağını. Kimseden su istemez ama sürahiyi de getirmez di. Gizli sözcükleriydi babanın. “ sofra eksik “….
birazdan gün doğacak
şehrin üzerinde
ışıklar sönecek
bir biri ardınca
insanlar belirecek
gece boyu ıssız kalmış
rüzgarlar esiyor
kalbimin kuytularında
sadece bir el ihtiyacım
ellerimin arasında
ya da
bir omuz
Her iki yakadan aynı çağrı yayılmakta
Aydınlanmaya yüz tutmuş
Şehrimin
Pembe semasına
Kuşlar
Sessizce bekleşmekteler
bu gece
gözlerini verdim sana
ve gözlerimdeki tüm ışıltıları
ellerini verdim
ve tenimdeki tüm dokunuşlarını
yüreğini verdim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!