Erdal Sayıl Şiirleri - Şair Erdal Sayıl

Seni birkaç dakika görmek,
Çok mu görüldü...?
Uzayan bir hasreti gidermek;
Zor muydu, dünya mı üzülürdü...?

Sabrım yığmıştı kat-kat;

Seslenirken gönül sana;
Bir gün olsun duyar mısın…?
Uğrar olsa yolcun hana;
Konuklayıp sever misin..?

Bir gün batar, gece doğar;

Yer inler,
Gök dinler,
Sen yürürken;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Pek fazla ağırlığı, ama;
Benim zayıflığım da caba...
Çekemiyorum ben bu yükü;
Alışkın olmamak çok kötü...

Evvelce görmedim hiç,

Seni anlatmaya,
Aciz kaldı kalemim;
Bu oldu elemim...

O kadar çok özelliğini görmüşüm demek,
Seçip arasından birkaçını söylemek;

Gözlerin giderek anlamsız kalıyor,
Bendeki ödünç görüntünü;
Zaman zalim, elimden alıyor...
Üzülerek anlıyorum gönlümde öldüğünü...

Bunun çaresi yok,

Gördüğümü seni sanar;
Yanık gönül seni anar…
Gözüm her güzeli tarar;
Ey sevdiğim nerdesin sen…?

Kel mi oldum saç vermedim…?

İş mi kişilik verir;
Sanıyorsun insana...?
Kişi gönlünde erir,
Seviyorsan yansana...

Çalışmak bahanedir,

Bir çift göz ki;
Rengiyle büyüleyen...
Yaktığı öyle bir köz ki;
Ancak sevgiyi söyleyen...
İnsanı peşinden;
Sürükleyen...

BİLİRİM


O nazların, hep cilveler boşadır;
Aldatmışsın, sevmediğin bilirim...
Gözyaşların, şikayetler boşadır;