Ercan Keskin Şiirleri - Şair Ercan Keskin

Sen yoksun boş sayfa gibi
bembeyazı
Eğilmiş yazmaya çabalıyorum
Varlığınla değiştirdiğin o yazın
İlk sabahlarını anımsıyorum
Lodosun savurduğu keskin ayazın

Önce sessiz bir köşede, ilham gelir diye;
Pür dikkat odaklanırım, kulağım kirişte.
Unuttuğumu sandığım, yepyeni bir sevi/ye;
Yelken açmama zamanım geldi de geçmekte*

Her aşk vazgeçilmez apayrı bir heyecan mı?

Ne zaman ki, gönül sayfam açılsa,
Gözleri kendinden mülhem sen varsın.
Ayraç olmuş, kuru karanfilim çıksa,
Bahtı kara, yüreğimi dağlarsın.

Talihsiz vefa borcun üzerinde,

Dalıverince göz geçmişe gider
Zifiri karanlık kaplar içini
İçlendikçe gönül hasretlik çeker
Unutturamaz hiçbir şey ismini

Gel ki dolsun içimdeki şu boşluk

En son tren vagonu gibi seğirttin gönlümden
Kıvrılarak uçup gittin gözümün önünden
El etsem de artık hiç göremezdin sen beni
Hayal olup kaybuldun apansız penceremden

Şiirim olsun nazlı yare benden hediye

Sırası mı şimdi yol yordam değiştirmenin
Yanlış yola girmek var başka bahara bırak
Şiirin ortasına korkusuzca dal gitsin
Bak bir bir terk ettiler seni dost bildiklerin

Ee...dostlukların da haklı beklentisi var

Sırf sen üzülmeyesin ,mutlu olasın;
Ellerin dert görmesin diye ,olmayan
Varlığımla hayat arkadaşın oldum:
İçin için ağlarken bile sustum,
Layığın olmaya çalıştım ömrümce...

Hani içinde büyüttüğün yetişkin çocuk var ya!
Hayattan ders almadan aynı hataları tekrarlayan
Mutsuzluğun kaynağını kendi dışında
Nesnede, olayda ya da kişide arayan
İyi belle yaramaz hınzırı
Ve bir gün gelecek o çocuk büyüyecek

Hakikat bu şiir bize yetmez
Üstünde gölgesiyle izin vermez
Lale gibi kısacık ömrüyle
Yada düşmez ikindi hüznüyle
Aşkı sevdayı tarif edemez

Haklısın bu şiir bize yetmez
Üstünde gölgesiyle tatmin etmez
Lale gibi kısacık ömrüyle
Yada düşmez ikindi hüznüyle
Ben kendimi sana adamıştım
Aşkın sesini duyuramadım