Ercan Keskin Şiirleri - Şair Ercan Keskin

Ah, şu kalem yürüse
Dağları, taşları sürüse
Billur pınarların dibi görünse
Şiir yazmak, ne güzel olurdu

Ah, karlı orman kuytusunda

Hayat böyle bir bilmece işte
Aşkı sorma içinden çıkamazsın
Ne bu güzellik gönül çelen işve
Derdini söyle ki derman bulasın
Ahla vahla geçse ömrün üzülme
Nasıl yaşarsan öyle kalırsın

Hemen ağlamak geliyor içimden;
Eski bir şarkı duyarsam yürekten,
İçimde bir hüzün kanar derinden
Dolu dizgin atlı gibi esiyor !
İpince sızıyor geçtiği yerden.

Habersiz geçti ömrüm seninle
En erişimsiz yollar kapalıydı
İçimde bir umut bekledim durdum
Doruklar geçit vermez çığ kaplıydı
İzi göklerde ezel ve ebet sordum

Seni anarken hep fırtınalar kopan kalbim
Yer yarılırdı sanki görünmezdin ,nerdesin
Sensiz lâl oldu dilim kalem tutmadı elim
Mazide kaldı her şey dertli gönül neylesin

Yar seninle yeri bomboş kaldı sensizliğin

Sebebi yok bir aşka kapıldın / sebebi yok
Yıllarca aldanmışsın aşk diyerek kanmışsın
Hiç ihtiyacın yokken kalbine saplanan ok
Gibi geceni gündüzüne karıştırmışsın

Şiirler dolusu bir duygu yükü gönlünde

Seni o yerde gördüğüm zaman
Kader köprüsü açıldı aman!
Gördüm ki ilmek atıldı heman!
İşte aşk böyle garip bir histir

Anda irkilir uyuyan kalpler

Sanki içinden gelen bir ses uyarıyor;
Günün şir'ini yazmadığını söylüyor.
İşte sana anahtar cümle ve kafiye:
"Düş kurmak demek umut etmek " diyor.

Hayallerinle yalnız kaldın şu dünyada;

Hayatım seninle anlamlı güzel
Ürpertir içimi kavak yelleri
Lakin aheste sürükledikleri
Yar yoluna düşmüş kuru bir gazel

Aşkımı seninle kalbimde açan

Nerde eski baharlar rengârenk umut saçan ,
Yolunu gözlediğim ,sabırsız beklediğim.
Hepsi mazide kaldı yılda bir yürek yakan ;
Tahmin edilmez bir daha görebileceğim.

Nerede umut varsa bende de vardır inan!