Söyleme çocuğum
Büyüklerin kavgasını
Her gece yarısı
Açılır ağlarsam kalbimin yarası
İletme üzüntülerini meleklere
Sensiz bir dünya boş bir han gibi
Gök delinse yer çökse neye yarar
Ayrılmamız mı gerekirdi?
Tabi unuttuğumuz bir şey vardı
‘Sevgi’
Aramızdaki mesafe kilometrelerle ölçülemez
Uzak dudakların başkenti kalbimdeki yol
Bir kuşun şakıdığı son beste
Gözleri bağlı kurşunla son buldu hayallerim
Konuşmana gerek yok sen sus yine dinlerim
Azraile meydan okumak kolay ölüm meleğin o değil ise
Bir tek bizim ayağımız kanadı bu yollarda
Bizdik yön duygumuzu kaybedip
Gün geçtikçe duygusuzlaşan
Serin duvarların üstünde
Çivi gibi çakılan sözlerle
Uyanıp yine aynı gözlerle
Sevgili çocuk
Nihayet büyümeye başladığını
Hisseder gibiyim
Kusuru nakış nakış bedenine
İşleyen insanların
Gölgesinden kaçtığın
Kör kuyularda beyaz bulutlarla yıkanır ruhum
Boşa gider belki gözyaşlarım melekler dinlemezken
Buruk sol tarafım son günlerde ağır vasıta
Boşa gider belki umutlarım şeytan dinlerken
Yollar kaça ayrılmış dünü,dün yapan günlerde
Şimdi sen varsın kalbimin en ücra köşelerinde
Ve ben seni okuyarak yazıyorum
Aydınlatıp sokaklarımı çekilerek bir hücreye
Seni koyarak karanlığa boğuluyorum
Şimdi sen varsın o soğuk gecelerde
Kalpleri terkedilmiş
Nice insan gibi
Bende sensizim
Kaybolan var,sonradan
Beni dağlara bırakıp
Bir şırıngayla çekildi oh diye umutlarım
Kalbimdeki derdimi uyutursun sana yok sitem
Demir ağlarımdan dağıldı ah diye dalgalarım
Geleceksin mücehverim sana yok matem
Unutamam hunharca katlettiğin aydınlık çağımı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!