Elif Yalçın Şiirleri - Şair Elif Yalçın

Acılarım var benim,
Kimsenin bilmediği köşelerde sakladığım.
Altında kalırken güçlendiğim.
Gönlümü dağlayan, kanatan.
Herkesten sır gibi sakladığım.
Acılarım var benim,

Anlaşılmak istemeyeli çok oldu...
Öyle çok ki yüzyıllar geçti benim üzerimden...
Kimseye kendimi anlatacak kıvamda değilim.
Siz beni bildiğinizle kalın.
Ben kendi bildiklerimle.
Siz derdin büyüğünü kendinizde sanın..

Ben bugün tüm annelerin anneler gününü kutluyorum ama bazılarının daha da çok kutluyorum...
Mesela yıllarca eşi tarafından hakarete uğramış annelerin,
Yıllarca tacize ve dayağa mahkum edilmiş annelerin,
Hiç gün yüzü görmemiş bir çiçek alamamış annelerin,
Evlatları tarafında huzur evine bırakılmış annelerin,
Sevilmek nedir bilmemiş, eşi ve evlatlarınca saygı görmemiş annelerin,

Ben kadınım oysa öncesinde İnsan.
Dünyaya hayat veren, ama bir türlü değer görememiş bir kadın.
Herkesin varolma sebebi olan,
Ama kendisi varolmamış bir kadın.
Yaraları saran ama yaraları sarılmayan.
Yara içinde bırakılan..

Hapsolduğum bilinmezlikler var,
Umudumu tüketmek istemesem de tükettiğim bilinmezlikler..
Samimiyetsizler şehrinde gurbete düşmüşüm.
Ne gurbet benden razı, ne ben gurbetten.
Herkeste bir aldatma merakı!
Gitmek geçiyor içimden,

Bir gece ansızın çekip gitsem diyorum,
Sessiz sedasız kimseyle vedalaşmadan,
Bir gece diyorum bir gece..
Uyusam; sonsuz uykuya uyansam.
Gürültüsüz olsa gidişim, ani ve soğuk.
Kim farkeder ki yokluğumu?

Bir zamanlar bir prenses yaşarmış.
Bedenen varolan ama aslında var olduğunun değeri bilinmeyen!..
Çok beklemiş birilerinin onun değerini bilmesini, onu farketmesini.
Ama yıllar geçmiş kimse değer bilmenin ne olduğunu bilememiş.
Bir gün bir karar vermiş,
Değersiz olduğu bu diyardan ayrılmaya, kıymetinin bilindiği yerlere gitmek için çıkmış gönül evinden vurmuş kendini bilinmez yollara.

Bizim gibi kadınlar vardır bir de!
Dertlerini kahve fincanlarına gömen...
Gözyaşlarını papatyalara fısıldayan.
Bizim gibi kadınlar vardır birde!
Gülümserken hayata kafa tutan,
Ağlarken dimdik duran!..

Canımdın be adam!
Göremedin mi yıllardır o yanmış kalbi.
Kanımdın be adam!
Bir türlü kabuk bağlayamayan yaram.
Dermanımdın be adam!
Yaralarıma ilmek ilmek merhem olan...

Öyle yorgunum ki anne!
Öyle beden yorgunluğu değil bu benimki,
Ruhum yorgun ruhum yaralı.
Her yanım bıçak yarası,
Çok canım acıyor anne!
Canım dediysem öyle gözle görülmüyor.