Elif Yalçın Şiirleri - Şair Elif Yalçın

Öyle yorgunum ki anne!
Öyle beden yorgunluğu değil bu benimki,
Ruhum yorgun ruhum yaralı.
Her yanım bıçak yarası,
Çok canım acıyor anne!
Canım dediysem öyle gözle görülmüyor.

Bugünler de unutulacak biliyorum.
Yine eskisi gibi bir çay içmenin nimet olduğu unutulacak...
Bugünler de geçecek biliyorum.
Yine nefretler hatırlanıp, birlik olmak neymiş unutulacak...
Bugünler de bitecek biliyorum!
Bir kahveyi yudumlamak neymiş, bir dost tebessümü neymiş unutulacak...

Benim bayramlarım eskide kaldı.
Büyümeye başladığım günden beri, bayramlarım olmadı hiç benim..
Ama öyle yaşça büyümek değildi bu.
Gönülce büyümekti, acıyla büyümekti..
Sevgi için yalvarmaya başladığım gün bitti benim bayramlarım.
Sevilmediğimi hissedip, tek başıma bırakıldığımda bitti.

Giderim ben bir gün;
Tüm gidişler gibi değil, hepten,tümden giderim.
Arkamda sadece bir kaç resim kalır.
Giderim ben bir gün;
Ne şapkamı ne pardesümü almadan.
Öyle bir anda,öyle alelade.

Ben senden yavaş yavaş gittim.
Gün gün eksildim ömründen!
Adım,adım uzaklaştım senden.
Gitmemek için sebepler buldum.
Gidersem dönmem diye!
Tutunmak için dallar aradım.

Dizlerde ki yaralar kapanıyor da dil’in açtığı yara kapanmıyor.
İnsan herşeye alışıyor da gönlünün kırgınlığına alışamıyor.
Ne garip insan bir gün en sevdiklerini bile unutuyor da canını acıtanları unutamıyor.
Çok uzun süre görmediğin birinin yüzünü unutabilirsin,
Ama sesleri unutamaz insan,
Beden toprak olur da ruh sonsuza kadar yaşar.

Gülümsememi unutmamak için direniyorum.
Hayat neydi' nasıldı?
İnsanlar neredeydi?
Bilmiyorum!!!
Hala gülümsemenin basit ama olağanüstülüğüne sığınmış bir şekilde bekliyorum.
Çektim elimi eteği herkesten!

Kahvenin bile kafeinsizini yapmışlar benim gibi çok tüketenler için...
Neymiş tansiyonu yükseltirmiş çok kahve içmek he bir de çarpıntı yaparmış.
Arkadaşlarım ‘sen kafeinsiz kahve iç’ dediler sağ olsunlar düşünürler beni.
Peki ‘insanlarında kafensizi var mı? ‘ dedim arkadaşa..
Şaşırdı! ‘nasıl yani’ dedi.
-Beni içtiğim kafeinli kahveler değil,

Merhaba!
Tanıdın mı beni?

Hani her gün açtığı için artık
Fark edilmeyenim ben!

Senin de onlardan olduğunu anladığım gün,
Cebimde kalan son umudu da,
Çıkarıp attım okyanuslara.
Heybemde ki son aşk kırıntılarını,
Savuşturdum göçmen kuşların yorgun kanatlarına...
Ve sen dedim;