Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Aslında bu şiir son kıtadaki gibi bitmiyordu. Yazdıklarımı kaybettiğim için şiirin adını eksik şiir diye değiştirdim. İlk verdiğim başlık devamını yazmak istemediğim şiir idi. Bugün devamını buldum... Devamını buradan paylaşacağım. Bu şiiri kim okursa burdan devamını şiiri okumaya devam etsin... Eksik şiir de tamamlanmış olsun böylece!
....
Gel gör beni bir kere...
...
Seni yazdım inadına,
Ey taş kalpli adam.
Yazma desede içim.
İçim kanatma beni desede...
...
Dışımdaki kanayan yerler de umrumda değil.
Her yaramın kapanması için.
Yazmalıyım bu şiiri.
Mutlu bakmalı pencereden.
Ey baba benim pencerem bile yok sayende.
...
Tabi gölgen yok senin.
Bilmezsin huzur denen meretin,
Parayla bile bulunamayacağını.
Bir öpücüğü teraziye koydun,
Çok gördün.
Kendi öz evladından.
Şimdi ağlama,
Ağlamak günü geçti.
İbrahim Arslan
(O an için şiiri böyle yazdığım için, şiirin böyle tamamlanacağını umduğum için yazıyorum- babama)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta