Bekir abim dinlerken arabesk,
cam buğulanır içeriden,
dışarıda deniz, tuzlu bi’ rüzgâr…
acıdan daha keskin belki.
Ey Anadolu, renklerine boyanmış Cihangir,
Ata kabrinden bangır bangır ses gelir,
Uyan, hür yaşa, hür ol diye bağırır,
Yurdun davul zurna ile özün çağırır.
Ich habe durch Schweigen gelernt
manche Dinge lassen sich nicht erzählen
Wegzugehen ist manchmal wie zu bleiben
Ein Vater hält manchmal eure Hände aus der Ferne
Yedi İlke
Ben, önce düşüncede doğdum.
Henüz kimse beni tanımazken,
zihnim çoktan bir dünya kurmuştu kendine.
Bir saati geri sardım usulca,
Zaman, bir rüya gibi çözüldü avucumda.
Kuşlar öteye değil, geriye uçtu,
Gül, solarken yeniden tomurcuklaştı.
Ben Ekrem…
Gecenin derininden süzülen bir rüyayım.
Tarihin penceresinden değil artık—
Onun özünden konuşurum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!