Ekrem Parlak Şiirleri - Şair Ekrem Parlak

Bir zamanlar Balkar’da,
Dağla bulutun arasında bir çocuk vardı,
Dedesiyle bağa giderdi her sabah,
Ama yüreği başka dağlara yanardı.

“Hasan, Sessiz oğlum

Bir gece rüyamda bir göl kenarındaydım,
Ay, suya eğilmiş,
Ben ise elimde bir pusula,
Ama yön göstermiyordu…

Öyle geçer zaman ki,
Anlamazsın…

Kucağında oturanları

Küçüktük…
Gölbaşı’nda bir adın vardı senin,
“Hazret” derlerdi de,
demezlerse kimse tanımazdı seni.

En sevdiğim dostumdur Hikmet Arda,
Gönlümde yeri var, yeri başkada.
Kırcali sokakları bilir bizi iyi,
Yıllar sonra tanıdım, ama sanki kırk yıllık biri.

Eee… bıktırdın beni artık,
Git.
İnanmam sana,
Düzenbazsın,

Kızım Ayline–Babişinden masal

Bir zamanlar gökyüzünde,
Ay ışığıyla konuşan bir kız yaşarmış,
Adı Aylin’miş.
Saçları rüzgârla fısıldaşır,

Bir Soyun Hatırası

Zaman çölde bir izken, yıldızlar yankıydı atamızdan,

⸻

ekrem’den kubi’ye – bazı sessizlikler telefondan büyük

kubi,

Melek ana
Ekrem Parlak

Kabardey-Balkar öyle bir yerdi ki, insan oraya adımını attığında zamanın durduğunu sanırdı. Dağlar göğe mektuplar yazardı, ormanlar fısıldaşırdı, şelaleler sanki eski çağların sırlarını anlatırdı. Her taşın, her ağacın, her kuşun bir dili vardı; ama bu dili yalnızca rüya görenler anlardı.
Bu diyarda halklar birlikte yaşardı: Balkarlar, Karaçaylılar, Çerkesler… Her biri aynı Tengri’ye, aynı göğe bakar, yeryüzünün seslerini dinlerdi. Onlar için doğa sadece bir manzara değil, bir varoluş biçimiydi. Rüzgârın yönü, yıldızların dizilişi, bir kurt uluması… Her biri bir işaret, bir haberdi.
Balkar adında bir köy vardı o zamanlar. Halkı güleçti, cesurdu ve inançlıydı. Köyün ortasında kadim bir ardıç ağacı yükselirdi; yüzyıllık dallarıyla köyü kucaklayan bu ağaç, halkın kalbi gibiydi. İşte bu köyde, bir kadın yaşardı: Hatun. Mavi gözlüydü, teni ay ışığı gibi parlaktı. Saçları kumral ile kızıl arasında bir renkteydi. Göğe bakınca içine çektiği nefesle toprağı anımsardı.