Pullach’ın kıyısında, evimin hemen ardı,
Ufak bir orman var, ama vakit orda başka akar.
Girince içeri, dünya bir tül gibi silinir,
Zaman bükülür, yapraklar fısıldar.
Gök gürlemez oldu bu çağda dostum,
Yıldızlar bile bakmaz oldu aşağı.
Aynı evde, ayrı dünyalar kuruldu,
Bir annenin yüreği, artık cevap alamaz feryadı.
susarak öğrendim
bazı şeyler anlatılmaz
giderken kalmak gibidir
bir baba bazen uzaktan tutar ellerinizi
Bir rüzgâr esiyor geçmişten,
Tuzla, adaçayıyla karışmış…
Bir ses, yüzyılların kıyısında
Fısıldıyor kayalıkların kulağına:
Bekir abim dinlerken arabesk,
cam buğulanır içeriden,
dışarıda deniz, tuzlu bi’ rüzgâr…
acıdan daha keskin belki.
Die Abschiedspredigt – Interpretation für das Jahr 2025
Die Abschiedspredigt – Eine Botschaft an unsere Zeit in der Sprache eines Reisenden
⸻
Ich habe durch Schweigen gelernt
manche Dinge lassen sich nicht erzählen
Wegzugehen ist manchmal wie zu bleiben
Ein Vater hält manchmal eure Hände aus der Ferne
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!