Bir sonbahar yağmuru
Islak bir ayrılık üzerimde
Gözlerim buğulu
Herkeste bir telaş
Gecenin bu ışıklı hali
Alışkın değil tabi bu kent
İstanbul'a bak sevdayı bana soruyor.
Yalnızlığa mahkum sanki
Kendini acılara sarıyor.
Boğazın o serin sularına
Tüm geçmişini bırakıyor.
Hıçkıra hıçkıra ağlayan çocuk,
Kadim bir sevda bu
Adem'den bu yana
Sen topraksın bende tohum
Sana ihtiyacım var benim
Al beni içine
Patlayıp çiçek vereceğim
Şiirler dökülüyor dudaklarından
Bir yerlerde fısıldıyor aşk
Tüm ihtişamıyla
Mavilik bir anlam kazanmış
Kırlangıçlar yuvaya dönmüş
Bütün çocuklar mutlu
Bir ömür boyu kapında menteşe,
Solmayan bir çiçek, yüzündeki neşe,
Sana en güzel bahçe,
Olmak isterdim.
Edip Demirtaş
Kelimeler büyüsünü senden alır.
Yumuşar göğsünde,
Sessizleşir gökyüzü,
Kanat çırpar bütün mavilik.
Alışıla gelmişin dışında birşey bu
Her şey tadındaymış gibi
Kokladığın her çiçek,
Dokunduğun her çocuk,
Dilek tuttuğun yıldız,
Oturduğun bank,
Kim bilir?
Ne de çok şanslıdır.
Her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyor,
Biraz daha yaşlanıyoruz.
Bazı acıların tarifi yok.
Aşk yarım kaldı.
Duygularım sokak ortasında infaz edildi.
Ben o gün,
Artık mutlu değilim.
O yüzden
Bana şiirler okuyabilirsin.
Bu hikayenin sonunda
Kırık bir kalp,
Birazda yalnızlık,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!