Toprağında ne zaman filizleneceğim?
Bilmiyorum...
Hiç bir zaman bilemeyecekti.
Bakışlarının ardında şiirler saklı biliyorum.
Hüzünden yasaklar ve cenazeler bahşediyorum bedenime.
Bakma sana şiirler yazdığıma
Şair falan değilim
Olamam da zaten
Anlatamaz hiçbir şiir
Geri de getiremez seni
Biliyorum
Bir sonbahar yağmuru
Islak bir ayrılık üzerimde
Gözlerim buğulu
Herkeste bir telaş
Gecenin bu ışıklı hali
Alışkın değil tabi bu kent
İstanbul'a bak sevdayı bana soruyor.
Yalnızlığa mahkum sanki
Kendini acılara sarıyor.
Boğazın o serin sularına
Tüm geçmişini bırakıyor.
Hıçkıra hıçkıra ağlayan çocuk,
Kadim bir sevda bu
Adem'den bu yana
Sen topraksın bende tohum
Sana ihtiyacım var benim
Al beni içine
Patlayıp çiçek vereceğim
Bir ömür boyu kapında menteşe,
Solmayan bir çiçek, yüzündeki neşe,
Sana en güzel bahçe,
Olmak isterdim.
Edip Demirtaş
Kelimeler büyüsünü senden alır.
Yumuşar göğsünde,
Sessizleşir gökyüzü,
Kanat çırpar bütün mavilik.
Alışıla gelmişin dışında birşey bu
Her şey tadındaymış gibi
Kokladığın her çiçek,
Dokunduğun her çocuk,
Dilek tuttuğun yıldız,
Oturduğun bank,
Kim bilir?
Ne de çok şanslıdır.
Her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyor,
Biraz daha yaşlanıyoruz.
Bazı acıların tarifi yok.
Aşk yarım kaldı.
Duygularım sokak ortasında infaz edildi.
Ben o gün,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!