Bazı hikayeler, insanın elinde olmadan başlar. Kimse bir gün kendi kalbini sırtında bir yük gibi taşıyacağını düşünmez. Ama hayat, kimseye danışmadan yönünü değiştirir. En parlak zamanlarımız bile, bir anlık karanlıkla yerini sessizliğe bırakabilir.
İnsanı en çok yoran şey acının kendisi değildir; acının içe çöken, sessiz kalmaya zorlayan gölgesidir. İnsan konuşamadığı yerde büyür, anlatamadığı yerde olgunlaşır. Belki de bu yüzden, en derin yaralarımızı kimseye gösteremeyiz. Çünkü bazı acılar başkasına anlatıldığında hafifler, fakat bazıları söze döküldüğü anda bile ağırlaşır.
Hayat, bize iki şey öğretir:
Birincisi, kaybetmenin kaçınılmaz olduğu.
İkincisi, her kayıptan sonra da yürümeye mecbur olduğumuz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta