Düş ve Yanılsama Şiiri - Erdoğan Kandakoğlu

Bir gün bir düş gördüm,
Düşümde ben yürüyordum,
Odalardan geçerek...

Yürürken bir ceylan ilişti yanıma,
Mavi gözlü,
Kumral,
O kadar berrak ve saf,
O kadar güzel...

Yürüyordu yanımda,
Ne zaman bakacak olsam ona,
Onun o mavi gözleri değiyordu gözlerime,
O mavi gözleri bir derya oluyordu önümde,
Sonsuzluğa bir yol oluyordu...

Korkuyordum kaybolmaktan gözlerinde,
Hızlı adımlarla yürüyordum,
Sanıyordum ki;
Kaçacaktım ondan...

Yürüdüm gittim nazenin ceylanla beraber,
Yürürken yan yana...
Alışmak bir yana...

Değiştirip dönüştürmüştü beni kendine,
Kendi kalbine,
Kendi mavi engin gözlerine...

Kalbini ve mavi gözlerini bende bırakıp ayrılmıştı yanımdan,
Nerde o göz göze geldiğim nazenin ceylanım benim...

Yalnızdım; onun gözleri ve kalbi ile baş başa...
Yürüdüm gittim odalardan geçerek...
Odalar ki; mavi gözlerinde bir derya oluyordu...

Deniz üzerinde epeyce yürümüştüm ki;
Zümrüt yeşili gözleriyle bir denizkızı peydah oldu,
Yürüyordum masmavi ıssız bucaksız denizde,
Denizkızı; darmadağın uzun rengârenk saçları,
Kalem kaşları, can alıcı gamzesiyle...

Yürüdük beraber.
Deniz üzerindeki uzun yürüyüşlerden sonra,
Aşina kılıp derinlere, kay-bol-du.

Bir düştü bu; uzun yıllar gördüğüm,
Uzun yıllar düşümde yürüdüğüm bir güzelin gözlerinde,
El ele göz göze...

Uzun bu düştü beni yanıltan,
Uyandım...
Bir tebessümle,
O mavi gözler,
O zümrüt yeşili bakışlar yok mu?
Ah o güzeller,
Ah o dilberler,
Beni benden alan...

Şimdi nice yürürüm ben o yolda,
Başım dönmeden,
Yanılsamadan...