Düne ait… Şiiri - Rasih Yılmaz

züleyha’nın şehvetinde kaybolan aşk,
bekaretini verirken bir piramite
sensizliğin kapıları o zaman kapanıyordu yüzüme…
keskinliği bıçağın bölemezken acıyı,
kan meyvaya düşerken,
ölümü görmekten utanan bir mumyaydı;
ismi konulmamış bakışların yollarını kesen…
anladım ki
güzelliğin gölgesinde mısır efendisinin
hiç çizilmemiş bir gravür figürü uysallığında
beklerken sıramızı
bugüne yarına değil
düne aitti seni kaybedişim…