Gün Düşerken Şiiri - Ezgi Özsan

Sonunu geciktirdim senin,
Kalpten yoksun,

Dönerken Almanya'nın sisinden,
Hiç açılmayan o tren kapısından,
İniyor, ve parmaklarım - değiyor
Bir anıya daha,
Ve durgunca dönüyor,
Hepsi, hala bana.

Onu son bıraktığım istasyonu hatırlıyorum,
Mannheim'e giden bir tren,
Penceresinden görünen ağaçları sayıyordum ki,
Onu benden sonra geçireceği akşamlarda,
Bir bar filozofi gibi - uzaklara bakarken
Hayal ettim - şimdi
Buluştuğu kadınların anlattıklarını
Dinliyor gibi - yapıp
Yaşamak istediği hayatı,
Kaybettiklerini düşündüğüne,

İçimdeki o hisse,
Yemin ederek.