Di rûyê te de li rûgeha rûyê xwe yê nepe ...

….hilbijartina mirov a dilînî kesayetiya mirov dide dest

Li rûyan dinêrim. Li rûyên mirovan. Li veşarteya rûyistana rûyan digerim. Xemgînî, hezkirin, nefret û xem hemû di rûyê mirovan de veşartiye. Belkî jî nepenîtiya mirovan tev xwe di rûyê mirovan ê nepenî de veşartibe… Lê her rûyek rastiyek e. Di nava ew qas rastiyan de li rastiya xwe digerim. Hingê dibêjim gelo rastiya min di kîjan rûyî de veşartiye? Rûyê ku ez lê digerim rûyê kê ye? Hingê careke din dipirsim, “Gelo ma mirov mecbûr e ku li rûyekî bigere?

Stalayta hestên min li rêgeheke vala dizivire û digere. Diçe. Di nav ew qas rastiyan de li rastiya xwe digere. Rastiya xwe di rûyekî zelal de… Di rûyekî ku rastiya min lê niştiye de. Di rûyekî mê yê ku rastiya min lê veşartiye de li rûyê xwe yê nepenî digerim. Ji ber ku rûyê hezkiriya mirov rastiya mirov a kûr e. Kesayetiya mirov e. Kûratiya hest û zîhna mirov e. Hemû çal û hîmên zîhn, hest û ramanên mirov di rûyê xweşdiviyê de veşartine. Mirov ji kê hez bike mirov wisa ye. Mirov çawa hez bike rûyê mirov ê nepenî visaye. Hezkirî rûyê mirov ê veşartiye. Ji ber ku hevyar ji axa hev in; wisa, heçko bi heman axê hatine hevîrkirin. Ji ber ku havênê hezkiriyan ji heman riwêştê ye.

Lê digerim. Di nava ew qas rûyên xweşik û xapînok de li rastiya rûyê xwe yê veşartî digerim. Neynika rûyê mirovan çavên wan in; awirvedana wan e. Çav neynika dil e. Rûyê nepenî di kûrahiya çavan de veşartiye. Li çavên mirovan dinêrim. Her çavek rastiyek e. Di nava ew qas rastiyan de li rastiya xwe digerim. Li velerza dilê xwe digerim. Di velerza dilê min de hemû tirs û xweziyên min, hemû şikeste û destkeftiyên min, hemû ders û tecrûbeyên min veşartine. Li vebîra xwe vedigerim û di nav re digerim; li qonaxên jiyana xwe digerim… Şer û hevrikiyên xwe li ser mêzîna mantika xwe dipîvim; kêm-zêde digihêjim wan. Tê de rûyê min ê nepenî heye û hingê ew li ber min xuya dibe; li ser wî gîsî û kul hene, birînên ku hê jî jan didin hene, şahî û kêfxweşiyên biçûk û mezin hene… Dûr û nêzik kes û kesayet hene; protîp hene, modeltîp hene û hemû jî bi tevnê tirsê hatine pêçan… Tirs hene; lewma gava ku li rûyan dinêrim tirsên xwe dibînim. Ji lew re zû bi zû tu rû dilê min germ nakin û hestên min bi tu awirvedanan bi pêlan nakevin. Hingê stalayta min rêgeha xwe diguhêze û ber bi rûyistaneke nediyar ve diçe…