Sen…
Yağmurlarda beraber ıslandığım adam
Bana arkanı dönmüş gidiyorsun
Suskunluğum kulağında çığlık
Bırakmaz seni rahat
Ben kaybolsam da yağmurda
Elimi tut desem
Gölgesi yalnızlık
Ağır bir sessizliğe gebe
Fısıltılar dilsiz
Yürekler yoksul
Uyanışlar hep terk edilmiş bir düşe soyunmakta
Gözümde bir damla yaş
Düştü düşecek
Kederle yoğrulmuş geceye karışıp gidecek.
Karanlıkta kaybolacak düşlerim
Siluetsiz, kemiksiz, gölgesiz.
Ayrılık ayıracak bizi
İlkin sana geldi.
Uzun ve süslü cümlelerle çirkinliğimi anlattı.
Önce önemsemeden dinledin.
Dinlerken önemsemeye başladın.
Ya haklıysa dediğinde zaten anlatılanlara inanmıştın.
Senden sonra bana geldi.
Kısacıktı boyu gecenin
Uzun bir yalnızlığa açılıyordu gözleri
Yüzünün anıya karıştığı kalabalıklarda
Yetkin bir sevinçle sıçrıyordu sevdaya
Bulutların aydınlığıyla yıkanıyordu kırık silueti
Gözlerinde coşkunun şimşekleriyle koşuyor
Şiddetli bir boşlukta salındı
Kendine bir yer aradı
Belirsiz
Kesik kesik sabırsız bir uykuya uyandı
Kıvrıldı yüreğinin sıcaklığına
Korkuyla özleme tutundu
Akıl kesilen yüreklerin
Gülüşü neşeli
Daha iyi güldüğü ender
Bir hafiflikte
İkna etmeye meyilli çığlıklar
Zamandan çıkıp
Kısmen berbat
Nefesinde olup bitenlerin
Olup biteceklere
Mutlak bir bağlılıkla yöneldiği
Huysuz bir duygu kemirir durur
Yalnızlığın öğrettiği yalnızlık
Altına saklandığın gölgesidir geçmişin.
Kafanda sürekli tekrar eden, bir andır, oysa.
Sen sadece bir an için feda edersin bütün anları.
Gölgesinde kalırsın geçmişin.
Bu yüzden uzanamazsın yarına hiç.
Ve şimdi de yoktur aslında senin için.
Yağmurlu kış günü
Başıboş bir damla gibi
Ben duramam artık
En sensiz derinlikler
Bir parça ölerek çarpa çarpa uzar
Aynalar kırılır
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!