"demir Tozunda Çiçek"

Kalk, yüreği pasla dolu kardeşim,
Yorgun avuçlarında nasır değil,
Bir halkın tarihi var.
Demir tozunda filizlenen çiçek,
Betonda büyüyen umutlar,
İsyanla sulanmış bir emek var!

Gökdelenin tepesinde senin terin,
Plazaların camından önce sen düşersin,
Ne patronun alnında ter,
Ne bankerin uykusunda vicdan!
Ama sen, bağlarken sabahı geceye,
Çocuklarına umut yaparsın ekmekle.

İşsizliğin çürüttüğü bir akşam vakti,
Sıra beklerken işkur önünde,
Kalbinden geçen neydi biliyor musun?
“Ben de insanım ulan!” diyorsun
Ama sistem sağırdı,
Sesin yalnız sloganlarda yankılandı.

İşte 1 Mayıs,
Kırık kaldırımlarda doğuyor her yıl,
Bir işçinin kemiklerinden oluyor yol,
Bir annenin duasından barikat.
Taş, sopa ve pankart,
Ve en çok da demir yürekler taşır alanlar!

Bu bir şiir değil,
Bu bir çığlık
İş cinayetinde can vermiş kardeşimin
Mezar taşına kazınmış adalet!
Bu bir haykırış,
Asgari ücretle ömrünü satan babanın
İsyanla ördüğü bir suskunluktur!

Ey direnişin kömür karası elleri,
Ey sabahın beşinde kalkıp
Akşama dek sömürülen kadın işçi,
Senin adını anmadan olmaz bu bayram!
Ey üniversiteyi bitirip de
Hiçbir işe giremeyen gençlik,
Sen de emeksin,
Sen de kanayan damarsın bu şiirin içinde!

Bu dünya dönüyorsa hâlâ,
Senin omuzlarında dönüyor,
Yürüdüğün yollarla aydınlanıyor.
1 Mayıs bir anma değil,
1 Mayıs bir ant,
“Sessiz kalmayacağız!” diye haykıran bir yemindir!

Bağır gökyüzüne doğru işçi kardeşim!
Alın terinle yaz tarihe adını,
Pasını sil zincirlerin,
Ve unutma:
Hiçbir iktidar sonsuz değildir ama,
Ölümsüzdür senin savaşın!

Abdullah Demirel (30/04/2025)