Dellendim İşte Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Çok yakın zamanda var bir bayramım,
Çarıksız, çorapsız yollandım işte.
Anadan doğmuştan daha üryanım,
Eski bedenimi kullandım işte.

Yüreğim göğsümde kınalı kurban,
Gözüne bağladım al, yeşil türban,
Tek özürü yoktur, sağlam mı sağlam,
Aynen mektup gibi pullandım işte.

İçimin yangını vurdu şakağa,
Alevler uzandı dile, dudağa,
İmkan yok kalamam tek bir sabaha;
Hasret ateşiyle dellendim işte.

Gazele dönmüştü yeşilim, alım,
Sımsıkı bağlıydı bileğim, elim,
Mühürlü dururdu ağzımda dilim,
Şimdi feryatlandım, dillendim işte.

İçimde kor yoktu yanacak kadar,
Ruhum cansız idi donacak kadar,
Mecalim yok idi bir böcek kadar,
Yaman kuvvetlendim, fillendim işte.

Fırsat bırakmadım aratılmaya,
Canı bırakmadım hırlatılmaya,
Hazırlandım yine yaratılmaya,
Tekrar çamurlandım, killendim işte.

Gerekse; ateşten beri kalmazam,
İpe asılmaktan geri durmazam,
Perdenin önüne çeri olmazam,
Kıl kadar inceldim, tüllendim işte.

Barlıoğlu der ki; bu nasıl iştir?
Bedenimden kalan göz ile baştır,
Çevremde gördüğüm kan değil, yaştır;
İnleyip ağlayıp göllendim işte.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 219-220/412)