İnsanlar çaresiz kalabilir deme.
Her insanın çaresizliği aklının yettiği kadardır.
Benim uçsuz bucaksız zihnimde çaresizliğimin bir sınırı yok!
Adım adım kendimi gördüğüm aynadan uzaklaşıyorum.
Git gide sırtıma yaklaşıyorum.
Varlığımın yegâne armağanı olan aklımı, inceden yitiriyorum.
Duyduğum kendi seslerime ve cisimlerime inat, tavana bakıyorum.
Eğer kral olsaydım.! Çiğneyerek tahtımı
Memleketin halkını dizlerine sererdim.
O kuvvetli hükmümle bütün tacı tahtımı
Bir tek bakışın için sana feda ederdim.
Eğer Allah olsaydım.! O heybetli, o derin
Devamını Oku
Memleketin halkını dizlerine sererdim.
O kuvvetli hükmümle bütün tacı tahtımı
Bir tek bakışın için sana feda ederdim.
Eğer Allah olsaydım.! O heybetli, o derin




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta