9 Nisan 1981 yılında vefat etmiş olan dedem Hikmet NAZLI’nın anısına yazdığım bir şiirdir.
Kendisini saygı ve rahmetle anıyorum…Ruhu şâd olsun...
İsmini taşıdığım, çilekeş bir öğretmen
Kırk beşinde göç etmiş, göremedim ben onu.
Birkaç fotoğrafı var ondan geriye kalan
Ellerini öpüp de, saramadım ben onu…
Şimdi bende çıkıyor huylarının aynısı
Düşümde, hayalimde kuramadım ben onu.
Hatıradır saati, cebimdedir aynası
İstediler, ellere veremedim ben onu…
…………...............
Çok mücadele vermiş, dert seline kapılmış
Hep ıstırap, hep acı, çile varmış dününde.
Öldüğü yıl başlamış, sonra her yıl yapılmış
Onu düşünüyorum Öğretmenler gününde…
Ölmeden bir gün önce çıktığı fotoğrafta
Uzanmış sere serpe, yatağında yatıyor
Üzgün, çaresiz yüzler sıralanmış etrafta
O yatan nurlu güneş, ertesi gün batıyor…
Şimdi bizlere düşen, onu her daim anmak.
Ruhuna en gönülden dualarımız fedâ
Bence hiç yanlış değil, onu cennette sanmak
Elvedâ dedeciğim, kavuşmadan elvedâ…
23.09.2006
Hikmet NazlıKayıt Tarihi : 14.3.2013 03:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!