Yok, dayanmadı küçük karaşın kalbi...
Ne zamandır, ne kadar da hızlı atıyordu, göremedi kafesin de onunla bir attığını...
Ki kalbi attıkça esner, derin nefesleriyle büyür, gelişirdi durmadan;
öyle ki, bir an gelip ince pirinç kafesin tellerinin
birer ikişer kopup paramparça olduğunu asla anlayamayacak kadar...
Yok, yaşlı ruh bilemedi. Bilmek istemedi.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta