Çürüyen Köklerin Yasını Tutarken

Bir çınar düşer toprağa
Kökleri paslı çivilerle delik deşik,
Gövdesinde unutulmuş isimler.
Yaprakları, düştüğü yerde
Bir mezar taşına dönüşüyor sessizce.
Rüzgâr bile uğramaz artık,
Çünkü dallarımda sallanan,
Ölü kuşların son şarkısı.

Bir çiçeğim, ayak izlerinin altında ezilen
Taç yapraklarım çamurla sıvanmış,
Sapım kırık, özsuyum kurumuş.
Toprak, kanımı emerken
"Büyü!" derdi,
Şimdi 'çürü!' diye fısıldıyor.

Gözyaşlarım, içimde akmayan,
Donmuş, buz tutmuş bir nehir.
Balıklar, cam kırıklarına dönüşmüş,
Dibinde yatanlar,
Suskunluğun kemikleri.
Ve ben,
Bu nehri kazdıkça,
Ellerimde parçalanan aynalarda
Kaybediyorum yüzümü.

Dilim, taşlaşmış bir heykel
Sözcükler boğazımda gömülü.
Her çığlık, bir kuş sürüsü gibi
Göğsümde hapsolmuş.
Biliyorum
Kırılan kanat sesleri,
En çok sessizken duyulur.

Şimdi
Küllerimi savuruyor rüzgâr
Her parçam, bir hikâye.
Ama dinle:
Çürüyen kökler bile
Yerin altında
Bir devrim türküsünü söylüyor …