Cumhuriyet Şiiri - Saime Tavaslı

İnsan zayıf bir varlıktı; tek başınayken.
Zamanla güçlendi, güç alarak birlikten.
Topluluk, birey için güvence olmuşken,
Sapıldı, bir kişi oldu, halka egemen.

Derebeyi, padişah, papa, kral
Yönettiler insanları uzun yıllar.
Onlar şatoda, sarayda; sefada!
Köle olmak düştü, zavallı halka.

“İnsan onuruna bu yakışmaz,
Kırar zincirleri köle kalmaz.”
Bu inançla otokrasi kovuldu.
Yerine cumhuriyet kondu.

Dağılınca kâbus gibi bulutlar,
İnsanlar aydınlığa kavuştular.
Hak ve özgürlüklerin güvencesiyle,
Uygarlık ilerledi üst seviyeye.

Uygarlık en hak mirastır insana.
Atam bu hakkı atmadı yabana.
Halkına layık gördü bu rejimi.
Kazandırdı bize cumhuriyeti.

Bu rejimle verilir: insana değer.
O da hak ve görevini bilirse eğer:
Taçlandırır kendini, halkıyla beraber.
Sonuçta onun olur, bu büyük eser.

Kararlıysan onurunla yaşamaya,
Hakkını ver: yasama, yürütme, yargıya.
Yoksa geri gelebilir sultan!
Buna fırsat vermeyin aman!

Ülkenin kaderi halkta olunca,
Halk da mecburdur, bilinçli olmaya.
İyiyle kötüyü ayırt edebilmeli,
“İyiye geç, kötüye dur.” diyebilmeli.

Böyle olduğunda zafer onundur.
Ülkesi kalkınır, halk mutlu olur.
Aksi halde yaşanır mağduriyet.
Bunun için onu korumak gerek.