Coşkun Salar Şiirleri - Şair Coşkun Salar

Dünya olmasına dünya idi.

Ya senin yüzün...

Ne tahtalar geçmiş
dişim

Adı konmamış hazine
Kulağımda
Sesinin tınısı
Timüsten atıl gürültüden arda kalan.

Bulanık dere

Beni böyle geveze
Tebessümler içinde.

Deniz,
Uyumaya hazır yatak

Demir
Beton
Ve şehirlere alışmıştı insanlar.

Kuşları kafeste
Çiçekleri de saksıda

Önce sınırlarını siliyorum.
Şehirlerin
Ülkelerin
Ve dünyanın...

Sonra;!

Bir sokağı geçiyorum şimdi
Bir sokak
Bir sokak
Bir sokak daha elimde sallanan köstekli, zaman
Gece yarısı dudağımda utanmaz şarap kokusu

Yitmiş geleceğin öyküsü bu
Çekilmiş bulanık su
Dökülmüş mahmuzları anlatan
Taş üstüne taş binen balçıklarda!

Hayret !

Anımsatan ibadetti bu hapşırık
Anneannem diyorum
Anne...

Üç kez ağzıma
Üç kez burnuma

Kaçışırdı çocuklar
Beton dam altı
Beyaz ışıklara.
Benimdir sokak
Titreyen ayna
Arkamda kör, budala

Kaç gemi yürüdü
İstasyonlardan
Kaç tren
Öyle boğazını sıkan
Babalardan alıp kendirini
Mavi sular