Coşkun Salar Şiirleri - Şair Coşkun Salar

Sen konuştukça
Dudağının orta yerinde bahar
Ve açınca gözlerini
Nefesini aldığım dünyaya Güneş.

Nargileyin üstünde çınar

Dünya olmasına dünya idi.

Ya senin yüzün...

Ne tahtalar geçmiş
dişim

Adı konmamış hazine
Kulağımda
Sesinin tınısı
Timüsten atıl gürültüden arda kalan.

Bulanık dere

Beni böyle geveze
Tebessümler içinde.

Deniz,
Uyumaya hazır yatak

Demir
Beton
Ve şehirlere alışmıştı insanlar.

Kuşları kafeste
Çiçekleri de saksıda

Anımsatan ibadetti bu hapşırık
Anneannem diyorum
Anne...

Üç kez ağzıma
Üç kez burnuma

Kaçışırdı çocuklar
Beton dam altı
Beyaz ışıklara.
Benimdir sokak
Titreyen ayna
Arkamda kör, budala

Kaç gemi yürüdü
İstasyonlardan
Kaç tren
Öyle boğazını sıkan
Babalardan alıp kendirini
Mavi sular