Çocukluk Nöbetim Şiiri - Nihat Kuruyer 3

Neresinden başlasam Ki,
Çocukluk nöbetimizdi gelip geçti
Her insan gibi bende doğarken ağlamışım,
Ekmeğe salça sürüp, derelerde oynamışım.
Bisiklet almak için, beş gece yatmamışım
Çelik çömlek, beştaş oyun derken, hiç para saymamışım..
Benimde annem babam kardeşlerim vardı
Yoksulluğun kol gezdiği şehir hayatından uzak.
Üzeri toz tutmuş, gizli bir sandığa benzer çocukluğum.
Açmam dedikçe koymadı elin uşağı
Sırtında gezdirsen, üstün başın tozlanır.
Yanında gezdirsen, horlanırdın..

Biz aynı iklimde büyümedik Ki,
Sen baharı beklerken, ben gazele meftun olmuşum.
Huyumuz suyumuz, ezelden beri ayrı nehirlerde akıp gitmiş.

Diyelim ki, ?
Ben bir nehir oldum sen de, kum ?
Ben akıp denize ulaşsam, sefa sürsem
Sen de kara dut ağacının altında, kum olmaya razı olsan.
Sonra da güz değdirince elini, uçuşan yaprak görürsün havada.
Hatırım olsun diye, hesap sorma
Ya, bir rüzgarda sürüklenmiştir.
Ya da, bir kuş kanadında gelmiştir sana..

Aslında bizim sevdamız, fakirin gömlek yakasına benzer.
Neresinden kıvırırsan kıvır, kiri yüzünde durur..

Sen, Doğduğunda pembe kıyafetler giyerdin
Ben, Hiç mavi renk bilmezdim
Sen, Muz soyar yerdin
Ben, Asker ocağında öğrendim
Sen, Pazarlardan pembe satın alırdın
Ben, Anam dikerdi.
Seni, Yumuşak beze sardılar
Beni, Höllüklü toprağa sardılar
Sen, Ağladığında anne derdin
Ben, Ağladığımda ana derdim
Sen, Mendile silerdin
Ben, Koluma sürdüm
Çocukluğumdan kalan, damlacıklar bunlar
Senin susuzluğunu giderecek, bir damla yağmur suyu olamaya çalıştım.

Neçar büyüdüm bak
İster, hançeri vur boynuma,
İster, sarıl boynuma gidelim...