Çocuk Kalır İnsan Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Yalnızca çocukların gözlerine güveniyorum artık.
Kir tutmamış bir gülüşün içine saklanmış
küçük bir güneş gibi duruyorlar orta yerimde.
Bir tek onlar yürüyünce ayak izleri çiçek açıyor.
Bir tek onlar bakınca sokak lambaları utanıyor yanmaya.

Çocuklar...
Sürekli düşen ama hep kalkan kahramanlardır onlar.
Kanayan diziye mendil değil,
"geçer" diyen bir öpücük yapıştırırlar.

Biz büyüdük ve kirlettik kelimeleri.
“Sevgi” dedik, pazara çıkardık.
“Dostluk” dedik, menfaate bölüştürdük.
Onlar hâlâ sevdiğini cebindeki tek şekeriyle tartıyor.
Hâlâ kavga ettikleriyle aynı ipi çekiyor uçurtmaya.

Bakma…
Bizimle aynı havayı soluyorlar ama
onlar gökyüzünü başka kokluyor.
Biz rüzgârı faturaya yazdık,
onlar hâlâ dilek tutuyor esince.

Çocuklar,
bir tek onlar inandıkları için ağlar.
Biz kaybettiklerimize üzülürüz,
onlar kaybettiklerine sarılır.
Biz susarız, içinde bin isyanla;
onlar susar, çünkü küsmüştür yalnızca.

Bir çocuğun sesi kadar temize çekilmedi bu şehir.
Bir çocuğun yüreği kadar dürüst olmadı hiçbir seçim.
Kovalamaca oynadıkları sokakta
bugün zırhlı araçlar devriye geziyor.
Biz o çocukların kirlettiği avuçları yıkamaya utanıyoruz,
kendi ellerimiz kanda bile olsa.

Yetişkinlik…
Bir unutuş sanatı,
bir ihanet yığınıdır çoğu zaman.
Biz hayallerimizi rafa kaldırırken
çocuklar oyuncaklarını dağıtıyor bir yabancı gülümsesin diye.

Aşkı en çok onlar bilir aslında.
Sınıfın en yaramazı bile
kalbini bir el işi kağıdına sarar verirdi.
Ne “ilişki durumu” vardı, ne “sevgi dili”…
Bir bakış yeterdi; göz göze düşmekti en büyük günahları.

Şimdi sor bana dostum:
Kim daha akıllı?
Kredili bir yalnızlık mı yaşadıklarımız?
Yoksa ip atlarken bile
beraber atlayan ellerin şefkati mi?

Bir çocuk sana “dostum” dediyse,
o sana kimliğini değil, kalbini göstermiştir.
Bir çocuk ağladıysa yanında,
güvendiği içindir, zayıf olduğu için değil.
Ve bir çocuk affettiyse seni,
unutkanlıktan değil, senden büyük olduğu içindir.

İşte bu yüzden;
yalnızca çocukların samimiyetine inanıyorum.
Yalansız…
Riyasız…
gönülden sevmek hâlâ onların işi.
Biz büyüdük, onlar kaldı...
Ve belki de
çocuk kalırsa insan,
insan kalır çocukla.