Cellatın Cinneti Şiiri - Dursun Özden 3

cellatın cinneti

araftayım-yastayım, kafesteyim; cellat olmaktan bıktı-usandı
adam asmaktan yoruldu, kuru-kanlı elleri nasırlandı, uslandı

kendi aklınca, yaşını büyütüp astıkları son kurbanı anımsadı
kendini, üçken-dört çivili dar ağacında gördü, at gözü ıslandı

anadoluhisarı halat fabrikası’nda (çok gizli) ve özel yaptırılan
yağlı urganı boynuna geçirdi-düğümü sıktı, omzuna yaslandı

ayağının altında titreyen, tahtakale işi tabure üstünde-uyandı
son sözü-son nefesi, ümüğünde düğümlendi; yüreği paslandı

selvi kavak gölgesinde-ulucanlar inledi; resmi-sivil zevat bandı
son sözleri dinledi, çakallar uludu-yiğitler kükredi-hepsi aslandı

cellat düşten uyandı, başını vurandı, cehennem ateşiyle yandı
o kendini kurban sandı, oysa içtiği son yudum-bir damla kandı

ah! ölenler öte yakaya uçtu-gönüllere gömüldü-türküler kanadı
semada semah döndüler; gök gürledi, kıyamet koptuğu o andı

kimi devrimci, kimi ülkücü, kimi müslümandı; hepsi birer candı
onlar ki; yaşayan özgür ruhlu kamdı, o cellat-zalim bir insandı.

dursun özden