Çekilme Günü Dünyanın

-I-

günlerdir dolanıyorum Boğaziçi kıyılarında
yollar iyi giyimli ve arabalı
sığınamıyorum hiç bir yere
rüzgar titretiyor beni, yağmur ıslatıyor
ey büyük kent sana eğiliyorum
Roma, Hristiyan Bizans, Müslüman İstanbul
eğiliyorum sana, Aşiyanda en büyük ozan
gözlerim karanlık, içim karanlık, kent karanlık

bir düdük sesi bekçi geceden
paramparça indiriyor düşüncelerden beni
bir yolcu gibi bırakıyor şiire
geceden, nice unutulmuş gecelerden
hançeremde paramparça bir düdük sesi

tok sesim yok artık
adına sevgi dediğim turnalarım yok
herşey çekiliyor ortadan
yaşlılar masalardan, deniz Boğaziçinden
nehir kumlardan, kuşlar yuvadan
yazılıyor şimdi toprağa büyük harflerle
çekilme günü dünyanın

şimdi kimsenin uğramadığı ev olan ben
çekiliyorum kalabalık sokaklarda

okumaya ara veriyorum
yazıyı bırakıyorum
büyük bir yıl geçiyor önümden
bu sürekli acı bitecek mi diyor

-II-

saçlarını düzeltmesini biliyor deniz
ah oyunların fon müzikleri
siz de olmasanız
çekilmiyor saat

devam ediyor hayat bu şarkıyla
herşey devam ediyor
ben bunu acımla birlikte değişen
mevsim yağmurlarından anlıyorum
ben bunu karşı kıyıda duran
heykel yüzlerinden anlıyorum
durmuyor temmuz, ağustos ve eylül
bu acı yazdan sonra damarda kan
yuvada kuş durmuyor
biz diye ezgiler söylüyorum
ve inanıyorum bir gün
herşeyin yeniden doğacağına
çökerterek içimdeki bu karanlık tohumlarını

ayrılıyorum evden
ev dediğim kendimden
açılıyorum böylece kırlara betiklere

bu çılgın sokaklar
bu çılgın sokakların çelik çalgısı
alkışlıyor beni
ve ben inanıyorum her şeye
inanıyorum sana ey büyük kent
Roma, Hrıstiyan Bizans, Müslüman İstanbul
bir peygamber gibi girdiğim şiire de