Can Yoldaşım Şiiri - Kasım Kobakçı

Can yoldaşıma,
Sitem etmedim,
Aramızdan ayrıldığında,
Küskünlük duymadım, kalbimi kırmadım...
*
Düşündüm, aradım, kısa kaldım, noksandım...
Ah! Evet, yalan söyleyemem, içim burkuldu, yoruldum, üzüldüm...
Genellikle bayramlarda,
Hani insan, en çok değer verdiğini anımsar...
*
Değer verdiği için kaygılanır, değer verdiği için üzülür, işte böyledir...
Üzülür, dertlenir, sessizce,
En çok ta, eksik can yoldaşımı sevdim...
O kadar doğal bir hal aldı ki, önemsiz sayılıyor.
*
Çok yakın bildiğimiz, çok aşina olduğumuz sevgi gibi değil,
Can yoldaşımı sevdim; öyle tuhaf, öyle umutlu, öyle güzel sevdim ki,
Can yoldaşım, geri geleceği için, kocaman kalpli bir kahramandı,
Can yoldaşımı, derinden özlüyorum, yoğun bir kederle, buruk bir tebessümle.
*
Annemin sessizliğinde,
Sen susarken,
Sesi, boğazına düğümlenen şarkısı, soluğunda,
Senin boşluğunda...
*
Gitmeyen sancılar, hıçkırıklar...
Ve onu düşündüğü, ayrılık şiirlerinde sevdim,
Avrupa'ya mı yerleştin dostum?
Yeni insanları görünce, beni unuttun...
*
Ben bir gençtim...
Sanki on yedi yaşındaydım, olgunlaştım birden...
Okuldan ayrıldım, çünkü öğrenim görmek gençler içindi,
Benden, çok daha ağır ve zor işlerde işçilik yaptım...
*
Üstüne üstlük, hem işçi hem de mücadeleci oldum.
Hiddetliyim...
Kızdım, insanları perişan eden düzene,
Tahtı sallayıp, egemenlerin düzenini bile yıktım seve seve.
*
Kötü egemenlerin, zaten tüm egemenler kötüdür,
İlk başta, düzenin temellerini adım adım devirmeye çalıştım.
Tutuklamalar, eziyetler, bodrumlar, zindanlar gördüm.
Can yoldaşım, benimle gurur duyardı.
*
Benim için ne mutlu,
Can yoldaşımı sevdim; çok tuhaf, çok umutlu, çok güzel sevdim...
Can yoldaşım, geri geleceği için, kocaman kalpli bir kahramandı.