Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

Düşenin dostu olmuyor,
Düşme dara ey evlâdım.
Boşalan geri dolmuyor,
Deşme yara ey evlâdım.

Öfkelenme, sakın kızma,

“Neden yüzün gülmez?” diyorlar bana,
Üzülenler varken, nasıl güleyim.
Öyle şelek yüklenmiş ki; sırtıma,
Ezilenler varken, nasıl güleyim.

Haklı iken, haksızlığa uğramış,

Kime yaranayım, ben bundan böyle,
Hürmet beklemem ki; naz neme gerek.
Sağır mı, kör müyüm? Sen doğru söyle,
Duymuyor kulağım, göz neme gerek.

Gül bahçemiz hazan olmuş, çöl olmuş,

Yıllardır sayımız artmadı bizim,
Günden güne azalıyor, nedendir?
Çakallar elinden yaralı özüm,
Kurdun nesli bozuluyor, nedendir?

Bir idim, beş oldum gene artmadım,

Eğer vurdumduymaz olursa insan,
Egemenlik kimin olacak dersin?
Her gün kirli suda on sefer yunsan,
Sabun dahi sana gülecek dersin.

Allah hiçbir şeye ortak edilmez,

Yağmasa kar, dolu, olmasa boran,
Kurak geçen mevsim, kıştan ne fayda.
Gençlik unutuldu, olmadı soran,
Yaşlanınca küsen eşten ne fayda.

Yırtık kumaşlardan dikilmez fistan,

Kılavuz istemem görünen köye,
Ben yalnız giderim, kula ne hacet.
Engelli dağlarda yürürüm yaya,
İnişsiz-yokuşsuz yola ne hacet.

Ne kara olduğun bildim bahtımın,

Yürüse ayağım, tutsa dizlerim,
Şo yüce dağları gezmek isterdim.
Canlıyı, cansızı orda izlerim,
Bütün gizemleri çözmek isterdim.

Baharı güzel de, çetindir kışı,

İlim kuyusundan bir damla alsam,
Yeter bana, daha ne isterim ki.
Bir yuva, bir binek, helal kazansam,
Yeter bana, daha ne isterim ki.

Birkaç çuval zahra, ağzı dolusu,

Kalbimize pırangayı vurmuşlar,
Gardaş, haykıracak yürek mi kaldı?
Ben ölmeden mezarımı kazmışlar,
Toprağım atacak, kürek mi Kaldı?

Karlar erir iken şırıldar çörten,