Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

Kayaların kovuğuna,
Yuva yapmış ala keklik.
Şahin dalmış folluğuna,
Yavrusu bir bala keklik.

Ferikler çıkar, yayılır,

Evvel zaman içinde, bir kervan yolunu şaşırıp, buzlanan Gölbaşı Gölü’nün üzerinden geçerler. Buzun üstüne kar yağdığı için fark etmezler. Burası düz bir alan zannederler. Dinlenmek ve ısınmak için ateş yakarlar. Ateşin ısısından buzlar kırılır ve bir süre sonra batarlar. Canları, malları hepsi suya gömülürler.
Bu efsane unutulmasın diye bir şiirle anlatmak istedim.

Kervancı

Develeri art ardına,

Yıl, yetmiş dört, bir kavgamız başladı,
Kartallarım gökten uçtu, yollandı.
Bir tutam ot gibi Urum dölünü,
Yiğit savaşçılar biçti, yollandı.

Hak katından yeryüzüne ineli,
Dünya tarlasında beslenen kimdir?
Ölümsüzlük çeşmesinde yunalı,
Hayat ırmağında ıslanan kimdir?

Aslı’ya gönlünü kaptıran Kerem,
Yandı, küle döndü nârın yüzünden.
Ferhat dağı deldi yârine varan,
Kayalar çatladı, Şirin yüzünden.

Valiler, vezirler haram yediler,

Ey! Başı dumanlı, Ilgaz Dağları,
Seninle turnalar, kazlar övünsün.
Tarih yazmış, Kastamonu illeri,
Şerife Bacı’yla, kızlar övünsün.

Sinop, Samsun, Ordu’yu da görmeli,

Sordum babama, insanı,
“Sen kırıcı olma. “ dedi.
Yolsa da bağı, bostanı,
“Sen görücü olma.” dedi.

Kalbine saplama bizi,

Dünyanın önüne koydunuz takoz,
Dönmüyor yıllarım, zaman kirlendi.
Öküze yem diye verdiniz narkoz,
Arpa yok yalakta, saman kirlendi.

Kafa sarhoş, ufak ufak yudumlar,

Konut

Sanki benim gözlerim,
Yağmur yüklü bir bulut.
Ey! Sevdiğim ağlatma,
Ya sev beni, ya unut.

(Adam olmayan insandan.)

Tanrı insanı affeder,
Sen, insandan korkacaksın.
O, yarattığını sever,
Sen, insandan korkacaksın.