Cahit Konut Şiirleri - Şair Cahit Konut

Köy Dediğin

Senin köy olduğun nerden bileyim,
Eşeğin, katırın, atın olmazsa.
Bağ ile bostanın, birkaç evleğin,
Öküzün, sabanın, çütün olmazsa.

Yeri b(i)re yalan dünya,
El eyledin beni beni.
Çekmek için bir tuzağa,
Gel eyledin beni beni.

Bilmeyenden, bilene,
Gidersen kurtulursun.
Helâl rızk* dileyene,
Gidersen kurtulursun.

Yetim kalmış yavruya,

(Yöremizde; “Kuşlar teneye döner.” Diye bir söz vardır. Anlamı: İnsanlar çıkarına koşar demektir. Tene, tane anlamındadır.)

Otağım, evim-barkım,
Fakirhaneye döndü.
Ayrılık söyler türküm,
Vuslat seneye döndü,

Ülkemizi bölenlere karşılık,
Çok uyanık olacaksın Mehmedim.
Gerekirse o teröre karşılık,
Dağlar gibi duracaksın Mehmedim.

Üç-beş çapulcuya meydan bırakma,

Kar yağınca avcılığın zamanı,
Meydan Dağı bir acayip kışın var.
Eser gediğinden* yakar dumanı,
Aslan gibi bir eğilmez başın var.

Bayırından gelir kekik kokusu,

Meyveli dal eğer başın,
Meyvesizler uzar gider.
Yerden kalkmaz ağır taşın,
Hafif olan yüzer gider.

Mağrur olan, dindar olmaz,

Çatal kapı üç kanatlı,
İçine giremez atlı.
Bu gün yârim bana küsmüş,
Yalvarırım datlı datlı.

Mili mili, gâvur mili.

Eğer Moskof bu illere gelirse,
Dağların her biri, bir mezar dostum.
Fesadı, fitnesi, namussuzluğu,
Gül kokan yurdumu tüm bozar dostum.

Evvel vaat eder, iyi baktırır,

Asla yalan söylemezdi,
O, Muhammed-ül Emin’dir.
Hiç bir kötü söz demezdi,
O, Muhammed-ül Emin’dir.