Buz Dağı Meselesi Şiiri - Burakcan Alan

Zaman akar, durursa düşmandır zaten bana.
İzlediğim yıldızlar, eskisi gibi parlamıyor zaten.
Aldığım nefes, ilk aldığım günkü gibi yakmıyor.
Söylediğim şarkı, dinlediğim gibi gelmiyor.
Bağırdığım duvarlar, eskisi gibi bana bağırmıyor.
Yazdığım kâğıtlar, eskisi gibi avutmuyor.
Baktığım gözler desen, zaten bakmıyor.
Hayat dediğimiz şey ise gerçek gibi gelmiyor.

Hayal kırıklığının çizgisinden yazıyorum bunları.
Sen de ajitasyon, ben diyeyim içimdeki buz dağı.
Çeyrek asıra yakın bir ışık, şaibeli yanıyor artık.
“Nefret! Nefret!” diye anırıyor sayısız ayı kıyılarımdan.
Beni bir yaratığa dönüştürüp, “Sen bu olamazsın!” diyor.
Kalabalık içindeki yalnızları oynuyor bazen duygularım.
Herkes tek ve anormalmiş de ben çok ve normalmişim diyor.
Dediğim gibi, sen de ajitasyon, ben diyeyim buz dağı.

Belki de son kez geliyorum bu kürsüye inançlarımla.
Bir insanın ilk ve belki de tek engeli vardır bu hayatta.
Babasıdır bazen bu sonsuz ızdırabın tek sebebi.
Bazen de ıssız yalnızlığa sokan bu hayal kırıklıklarının sebebi.
“Duygusalsın, dramatize ediyorsun!” diyenler olur her zaman.
Anlamadıkları yer ise kendi aşağılık duygusuzlukları!
Her şeyi anladığını sanan o boş ve acınası egoları.
Demiştim ya, sen de ajitasyon, ben diyeyim buz dağı.

Bir insanın zevkleri ve mutlulukları bir diğerine batıyor.
Onun o mutluluklardan ayrılması gerektiğini de düşünüyor.
O bilmiyor ki, dik durduğun günlerin vardır bir kambur gecesi,
Boşalan barajların bir sağanağa ihtiyaç duyduklarını.
Bencilliğin kara lekesini taşıyor bu insana benzeyen canlılar.
Sanıyorlar ki yağmur onlara yağıyor, kuşlar onlara ötüyor,
Güneş onlara doğuyor ve hatta dünya onlar için dönüyor.
Kaç kere söyleyeyim ki anlaman için: buz dağı meselesi işte!

Hayalleri bir peri masalı gibi aksettirip yok ediyor bir deli.
Ne yaparsın? Düşler yalan, gerçekliktir onun tek dümeni.
Bir hayal gördü mü aktarır yüce, şanlı ve engin deneyimini.
Dipsiz ve yüksek egoları, haşa Tanrı huzurunda bir mesnevi.
Tek mal varlıkları canları ama sahipleridir koskoca evrenin,
CAN’ın ruhunun ve hatta CANAN’ın kutsal bedeninin.
Bilmiyorlar ki çöl bu dünya, bizse atsız bir bedevî.
Sen de ajitasyon, ben diyeyim: bir buz dağı meselesi.