açtım gözlerimi tekrar hissetmeye,
soyuttun sen,yaşamak için hissetmeli seni,
sevmeli ki seni hislerle,
yokluğunla yaşamalı bu derinliği.
hediyemdin,yaşayacaktım seni her an
yaşadıktan sonra her anı, bitmeyecekmiş gibi
sen bir deniz,ben bir butimar ruh'u revan
bitmesin bu sözsüz film içmeden seni
sen koskoca,ben ise meftûnun
dakikalarımı saydım izlerken duruluğunu
boğazımdan geçmezken sen
aldım ben son yudumu
sen değil,nefesimdi beni terk eden
ebediyetle bitmişti bu kör kütüğün sonu
biliyorum uçsuz bucaksız,
kimsesiz,yapayalnız
izleten,özlettiren kendini
sevdiren kendini herkese
biliyordun değilmi sevildiğini?
Kayıt Tarihi : 10.5.2025 21:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Eski Pers mitolojisinde yer alan butimar kuşu,bir gün yükseklerde uçarken alçalmış. Bu kuş, sadece müzik çaldığında,kar yağdığında ve âşık olduğunda yeryüzüne inermiş. Hiçbirşeyden habersiz yere inen bu kuş, denize meftun olmuş. Lakin ondan bir yudum içmeye bile kıyamazmış. içerse,onun biteceğinden korkarmış. Bir gün yine onun güzelliğini,duruluğunu izlerken,sonunda dayanamayıp bir yudum içmiş. Ve oracıkta,denizin yanı başında can vermiş
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!