Butimar Şiiri - Mehmet Şerif Ekici

Bu bir butimara sesleniştir
Susamış bir kuşa ulaşacak son inleyiştir

Derya dediğin koca bir yanılgıdır butimar!
Bir mayıs güneşinden değil,
Çöle dönmüş bir kalpten çıkıyor bu ahû zar
Sen misin butimar ben miyim tarumar? Haydi söyle!
Eylemsi bir sıfatsın şimdi öksüz dizelerimde
Öyle butimar öyle! İtiraz edemezsin
Derya dediğin, ömür çölümün serabıdır
Gönlümdeki yansısı ve yasıdır
Derya dediğin, bir butimarın ölümüdür
Yemyeşil mayıs yapraklarının
Ekim misali düşüşüdür

Maviye çaldığınız karaları
Butimar gördü ve öldü
Şimdi bir leb-i deryada ölme sırası bizde
Boğulacağım, boğulacağız
Sildiğinizi sandığımız o izde
Boğulacağız bir butimarın
Susuz göğsünde

Butimar! Onurlu bedenine kurban olduğum butimar!
Ölmemeliydin, şırıl şırıl akacaktı o pınarlar
Maviliğinden utanacaktı deryalar

Ve siz! Kahpe denizler!
Bir damla suyu çok gördüğünüz butimar
Cennette bir yerde sizi izler
Kurulur elbette bir gün
Kana kana içirttiğiniz
Karabataklar için de mahkeme
Dinecek o zaman varoluşun gürültüsü
Sonra bitecek bu hengame,
Aşka şehit bir butimarın ölümüyle

BUTİMAR'IN ŞİİRİME İTİRAZIDIR
----‐-------------------------------------------
Dağın denize devrildiği yerde başladı hikayemiz. Kayalara su doldu, aktı kederim taşlardan, beni göremediniz. Eğildi yerlere yedi kat sema, eğildi melekler de, bir siz görmediniz susuzluktan kurumuş damağımı. Oysa, anlatacağım son birkaç cümleyi düğümlemiştiniz boğazıma, bunu Kerbela'da da yapmıştı sizin Yezitler,. Şimdi iyi dinleyin! Gidip akan, akmayan sulara söyleyin: Butimarınız öldü, artık su verseniz de içemeyecek, rahat etsin denizler...