Buğu Şiiri - Yorumlar

Harikaydı..

Şiir dolu yüreğinizi canıgönilden tebrik ediyorum değerli üstadım..
Saygı ile..
Ve,
Çok çok teşekkürlerimle..

yeni vapurlara,umutlarla
kutlarım
namık cem

Bir bakış, bir gülüş, kimi efkâr, kimi zamansa destandır şairin kaleminde, ya da duygusu yüreğine hapsolmuş, buğudur aşığın gözlerinde…
Yüreğinize sağlık, yine çok güzeldi Sayın Cevat Çeştepe

*

/hani şiir yazacaktın diyorum, oysa sen şimdi ağlıyorsun
gözüme bakıp, gözüme mutluluk kaçtı, ondandır diyorsun/


sensiz yine eskidi zaman...duslerin pesinde aranan mutlulugun resmi gibi haydi umuda yolculugumuzun basladigi bu limandan sende ac yelkenini........ne kadar ilintili bilmiyorum bu misralarla siir ama siiriniz her zaman okurken bir seyler dusuruyor dilimden .....kutluyorum.....

Üç ayı buldu İstanbul’u görmeyeli. Kızkulesi’ne karşı bir bardak çay içip, simit yemeyeli…

Üsküdar’dan Eminönü’ne geçip balık ekmek yemeyeli. Adalar vapuruna binip simidimi martılarla paylaşmayalı…

Bu şiiri kaç kez okuduğumu bilmiyorum. Her okuduğumda ayrı bir duygu yaşadım.

Kızkulesi’ne karşı oturup yazdığım ‘Buğulu cam’ şiirim geldi aklıma. Martılarla simidimi paylaştığım günler geldi. Manzarayı seyrederken soğuttuğum çaylar…

Film şeridi gibi geçti gözlerimden Üsküdar’da yaşadığım anlar…
Bu şiir beni çok duygulandırdı.
İstanbul’a götürdü. Hasretimi dindirdi. İçimde küllenen o ateşi alevlendirdi. Anılarıma can verdi.

Şiirde her kelime kendinden sonra gelene çok yakışmış. İki dirhem bir çekirdek gibi. Edebi güzelliği bir yana, içeriğindeki duygu yükü beni alıp yıllar önce yaşanmış bir sevdanın satır aralarına götürdü.

Ben hala hasret sınırında nöbet tutuyorum.
Usta, ‘bitecek bir gün’ demiş.
Benim hasretim bitmedi, bitmeyecek, martılar İstanbul’da çığlık çığlığa uçtukça…

Şiirlerin ve varlığın yaşama sevincimizi güçlendiriyor Usta...

Sevdanın umudu bu kadar güzel anlatılabilirdi , saygılarımla +..........asena

Sevgili arkadaşımız Necmi Dayan’ın şiirim için eleştirel bakışla yapmış olduğu yorumu (kendi isteği ile silme ihtimaline karşı) ben de ekliyorum.
Şiir 80’den önce de vardı, şimdi de var. Ancak şiire bakanların görüşlerinde, düne göre bugün geldikleri noktalarda farklılıklar ya da gelişmeler var. Mesela sevgili Necmi Dayan’ın da kendisini geliştirerek farklı yere getirmiş olduğunu çok rahat görebiliyoruz. Ve bundan da mutlaka kıvanç duyuyoruz…
Sadece birkaç sene öncesinde (kendi adıma ve o günlerdeki samimiyetine de inançla) neredeyse her gece en az on-yirmi şiirimi paylaşarak altına övgü dolu sözler yazarken çok kısa sürede bu noktaya gelmiş olmak herkesin kolayca başarabileceği bir şey değildir.
Bunun için duyduğum kıvancın yanı sıra kendisini içtenlikle kutluyorum da…
Ancak aradığımız her ne ise onu doğru adreslerde aramamız gerekir gibi de bir “aklın yolu” var.
Bu ortam; neredeyse tamamı amatörce duygu ve çalışmaların paylaşıldığı bir ortam. Burada paylaştığı çalışmalarının bir şiir akademisi seçkileri içinde yer almasını bekleyen bir kimsenin de aramızda olduğunu düşünmüyorum…

Kendisine saygı ve sevgilerim ile ve en azından şiir sayfama gelmiş olmasının nedeniyle teşekkür ediyor ve görüşünü de aşağıya ekliyorum.

Bir küçük ek: Şiirlerimin uzun dize ya da cümleleri içinde, yerinde kullanmaya özen gösterdiğim 'virgül' işaretleri, kuralına göre okunduğu takdirde uzun cümle ya da dizeleri kısaltır, şiirin sesi ya da melodisini öne çıkartır.

* * *

44606692 - Aktif 18.09.2012 06:18:00 Aktif Yap | Pasif Yap | Bu Görüşü Sil


Şiir: 1767218 - Buğu

Yazan: savanlarda


Türkiye'de 80'den sonra şiir var mı kaldı mı diye düşünüyorum? Galiba eski kafalı olduğumdan mıdır nedirse, aklım hep 80 öncesine gidip gidip gelmekte. Ben o zaman şiir okumaktan daha çok zevk mi alıyordum? Galiba 80'den sonra kişisel şiirler yazılmaya başlandı. Bu kişisel şiirler Postmodernist havasında edebiyat sanat ve diğer şiir kitaplarında çoğalmaya yüz tuttu. Şairler toplumcu sanat anlayışından ıraklaşmaya doğru yol alırken, toplumcu imgeci
kavgacı şiirlerde gittikçe geri plana düştü. Şiirde Anlam-İmge bütünlüğü kalmadığı gibi şiirin asıl derdi; kavgacı yanı da unutuldu. Şiir okurlarının Türkiye gibi bir yer de toplu iğnenin başı gibi küçük olduğu düşünülürse, acaba şiir
sesini nasıl duyuracak nasıl yayılacak diye de son zamanlarda düşünmeye başladım. Postmodernist şairlere bakıyorum ve genelde şunu öğreniyorum onlardan; İstanbul yazıyorlar sanki tüm dünya İstanbul'muş gibi. Kendi aşklarını sevdalarını bilinmezliklerini bunalımlarını yazıyorlar. Bunlar okuyucu ilgilendirir mi? Diğer bir konu;
şiir son zamanlarda ÜSTÜKAPALI yazılıyor. Korkak çekimser
ürkek. Neden acaba? Bildiğim kadarıyla şairlerin politikayla sürekli kavgalı olmaları sürekli net olmaları gerekir. Politikasız şiiri doğrusu düşünemiyorum. Şu kaf dağı; şairlerin kaf dağının arkasında saklananları biz okuyucularına açıklaması gerekmez mi? Güneydoğuda o kadar asker öldürülüyor da neden en çok Pkk konuşuluyor yazılıyor çiziliyor? Bizim şairlerden beklediğimiz bu ve benzeri düşünceleri şiir yazıyorlarsa şiirlerinde bize açıkça açıklamaları önemli değil mi? Geçenlerde iktidar hakkında yazılan iki yazı okudum iki yazı da yazanı tarafından kaldırıldı mesela. Bu ürkeklik nedir? O zaman 80'den sonra
şiir kalmadı bana kalırsa. Anlam ve İmge Kapitalistler tarafından İDAM edildi ve bundan kimsenin haberi olmadı...gelelim şiire; şiir yine çok uzun cümlelerle kurulmuş imgelerle tam olarak donatılmamış ve benim hiç sevmediğim imlalar dünyasında tek olumlu yanı hikayesinin olmamasıydı. esenliklerle kalın...

Gönülden kutlarım kaleminize yüreğinize sağlık
Mesut Özbek

Hasretin buğusunda yüzen bir şiir...Hüznün kaptanının özel misafirleri onlar... şair, sevgili ve şiir. İlgiyle okudum,

Kutlarım Sn Çeştepe.
Saygyla...