Milyar yılın yorgunluğu,
Güneş yine ağır ağır beliriyor.
Önce aydınlatıp çayırı çimeni,
Işığını ihtiyacı olana veriyor.
Sırada ben varım, bana geliyor;
Ama Işığına ihtiyacım yok artık.
Yalnız başıma aydınlıkta kalmak,
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta