Biz.. Şiiri - Özgül Özyılmaz

Sen; aynı yıllara, bir dolu yol, bir sürü yaşam sığdırmışsın

Tek başına hayata karşı durmuş, düşe-kalka yol tutmuşsun..

Aslında yaşanan yıllarımız aynı, yollardaki duraklarımız farklı..

Sen; erken yol almış, fazlaca hırpalanmış, fazlaca yaşamışsın..

Güveni de, güvensizliği de, yarı yolda bırakılmayı da,

Tek başına ayakta kalmayı da tatmışsın..

Farkındayım.. Yorgunsun..

Ruhen.. Bedenen..

Benim gibi..

Farkındayım.. Sorumlusun..

Sorumlulukarından dolayı sorunlusun..

Benim gibi..

Pek çok şey ağır.. Sırtında görünmez yükler..

Yüreğinde; binlerce isyan, arzular, beklentiler, nedenler, niçinler dolu..

Cevaplar aramaktasın.. Çare bulamadığın yerde kaçmaktasın..

Ben gibi..

Herkes gibi;

Sende böyle olsun istemedin.. istemezdin..

İnan bana bende hiç istemezdim..

Doğrularımı yoketmek, inançlarımı gömmek..

Beklentilerimi sıfıra indirgemek..

Geldiğim şu noktaya gelmek..

Hepimiz seçimler yaptık zamanında..

O vakitler bizim için doğru olduğuna inandığımız seçimler..

Bazen korkularımızla, bazen cahil cesaretimizle direttiğimiz istekler..

Gözükara balıklama daldığımız ilişkiler..

Sonuç.. Sen yaralı.. Ben yaralı..

Karşılaştık bir gece hummalı..

Ne sen verebilirsin doğru cevabı..

Ne de ben bilebilirim sonrasında olacakları..

Hani derler ya; “bindik bir alamete, gidiyoruz kiyamete”..

Bizde o misal gidiyoruz.. Nereye varacağımızı bilmeden..

Karanlıkta el yordamıyla yolumuzu görmeden..

Dilerim; bir ışık aydınlatır bizi külliyen..