Bir Lokma.bir Harf Şiiri - Kemter Abdal

I
İnsan, harflerle oruç tutar.
Her susuş, bir harfin düşmesidir.

Kâinat, boş bir defterdi;
kalem yazmaya utanınca, anlam başladı.

> II
Hakikat, pişmemiş bir lokmadır.
Dili yakan, dişi kıran, gözü yaşartan.

Yine de yeriz —
çünkü açız.

> III
“Bir lokma, bir hırka” dediler,
ben “bir harf” dedim.
Harf, bana “ben değilim” dedi.

İşte o an anladım:
İnsan, kendi diline sığmayan canlıdır.

> IV
Yazı, bir ibadet değildir artık;
yazı, bir yara.

Ve sen o yarayı
her okuduğunda yeniden kanatırsın.

> V
Her kelime bir mezar taşıdır,
üstünde kendi adın yazar.

Ama bir harf eksiktir hep —
o eksiklik, seni yaşatır.